Pojechaliśmy do Belize [Misia]

Przypomniało mi się, że jakiś czas temu na Facebooku pojawiały się tabelki ze zdjęciami, zatytułowane na przykład „jestem instruktorem surfingu”, albo „jestem na stypendium w Rosji”. Tę sytuację ilustrował komplet nieautorskich, raczej wyszukanych gdzieś w internecie zdjęć, opatrzonych podpisami: „co moja mama myśli, że tam robię”, „co moja dziewczyna myśli, że tam robię”, „co społeczeństwo myśli, że tam robię” i wreszcie „co tak naprawdę tam robię”. 

Przypomniało mi się to pierwszego dnia, krótkiej wycieczki do Belize.

Co moi znajomi myślą, że tam robię

Meksykański Król Sprzedaży [Franek]

Chacaua, pierwszy stycznia. Wstajemy nie aż tak rano, żeby z naszej chatki na piasku pójść na nieodległą plażę. Kury dzióbią coś między nogami, psy już leniwe, bo świeci słońce, ptaki ciągle gadają, bo jeszcze niezbyt mocno. Na hamaku wisi Król Sprzedaży. Tego akurat jeszcze o nim nie wiemy. Póki co jest trochę mężem gospodyni, trochę dozorcą, trochę ojcem dzieciom. 

- Chcecie zobaczyć świecący plankton?

- No nawet chcemy

- To chodźcie dzisiaj, płynę z kumplami na lagunę. 

- hmm

- Będą też ptaki, piękne widoki.

- Dobra.

- 100 pesos od osoby.

Acatenango [Misia]

Bliżej równika mrok zapada szybciej. Zza gór nie widać już nawet poświaty słońca. Świeci za to cała Antigua. Migocze ozdobnymi lampkami na drzewach na rynku, dekoracjami świątecznymi, otwartymi na oścież drzwiami restauracji poukrywanych za ścianami przypominających fortece kolonialnych budynków. Jarzy się energooszczędnymi spiralnymi żarówkami ulicznych stoisk z kanapkami i tortillami. Na niebie co jakiś czas rozbłyskają tanie fajerwerki, wystrzeliwane raczej przez chęć spowodowanie huku niż widowiska. Miasto szykuje się do wieczornej celebracji życia, a my z Frankiem kładziemy się spać. Nieco sprawniej niż zwykle i z misją wypoczęcia „na zapas”. Jutro planujemy wejść na wulkan Acatenango.

Poprzedniego dnia spotkaliśmy w naszym hostelu kilka osób, które były na tej wycieczce. Dowiedzieliśmy się z ich pobieżnych relacji, że jest to wędrówka zorganizowana. Z przewodnikiem i nocnym kempingiem na wulkanie. Wszyscy podkreślali jak fizycznie wymagająca jest to wyprawa, jak strasznie zimno jest na szczycie i zarazem jak bardzo są zadowoleni, że się na te wszystkie niewygody zdecydowali. Okazało się też, że kilku długoterminowych lokatorów naszego hostelu ma nawet rytuał, który polega na tym, że około południa siadają z kawką (albo z piwkiem jeśli są siedemdziesięciosiedmioletnim Kanadyjczykiem w butach do koszykówki) i śmiechem witają wymęczonych wycieczką na wulkan.

Czerwone Byki wygrały z Neapolitańczykami [Franek]

Z Gwatemala City ruszyliśmy do Antiguy. Hostel Place to Stay, ten sam, w którym spędziłem wigilię osiem lat temu. W środku niezmiennie dość specyficzna klientela. Właściciel, Raul, miał za tydzień po raz pierwszy się żenić. O tyle wyjątkowe, że 50 lat skończył już jakiś czas temu. Gośćmi na weselu byli goście z hostelu (widzieliśmy to później na FB). Czyli, na przykład, Vernon. Emerytowany 77-letni stoczniowiec z Kanady. Każdy dzień zaczynał od piwa, z którym już później się nie rozstawał, miał dużo tatuaży i pinezek przyczepionych do koszulki z lat sześćdziesiątych, trzy raki (takie choroby) i, jak się okazało, sporo czasu mimo wszystko. Opowiadał np. jak miesiąc tego czasu (3 lata temu) spędził w Birmańskim więzieniu. Za zwiedzanie miejsc, które w Birmie są niezwiedzalne. Jak zaznacza, zrobił to z premedytacją.

Był też 45-letni Bruce, potentat rynku limuzyn z Pittsburga. Swoje imperium zaczął budować w wieku lat 19. Od zera, co podkreślał kilkakrotnie. W szczytowym okresie flota liczyła pięć sztuk. I to jakich! Tamtejsze drużyny hokeja i koszykówki wynajmowały limuzyny tylko od niego. Później rynek zaczął podupadać, więc kilka lat temu sprzedał wszystko i ruszył w trasę. Planuje założyć hostel gdzieś w szeroko rozumianej okolicy Gwatemali i Meksyku, ale póki co się rozgląda. 

Był przemiły, aczkolwiek dość zagadkowy, chłopak ze stwardnieniem rozsianym, jak się okazało świadek na ślubie. Był też pogodny i bardzo politycznie poprawny austriacki rehabilitant, który ciągle powtarzał, że wszystko jest w życiu możliwe i wszystko da się zrobić, a Ci powyżsi nie drążąc tematu, kulturalnie kiwali głowami.